Kung Bakit Single pa rin Ako Hanggang ngayon

Ipinaglihi yata ako sa silent film. O sa naka-mute mode na TV. Ewan, di lang talaga ako masalita. Dito nga sa opisina, "Mar the Monk" ang tawag sa akin. Bukod kasi sa mas madalang pa sa pag-ikot ng mundo sa araw kung magsalita ako, di ako tumitinag sa pagkakaupo ko. Lotus position. Aayain nla akong kumain, tatango lang ako. Yosi raw, ngingiti lang ako. Para akong nagme-meditate sa harap ng computer.

Oo nga no, ang tahimik ko talaga. Sa isang araw, ito lang ang lumalabas sa bibig ko: "Bayad po." "Para ho." "Shaw". "Hello". "Una na kayo, sunod na lang ako." "Di pa ako gutom." 'North Ave." "Bayad po." Pero nababahala rin naman ako minsan. Baka tuluyan na kasi akong mawalan ng salita. Kaya 'yon, thinking aloud mode ako kung minsan. Parang drama sa radyo: "A, manonood pala ako ng TV." "Um, buti nga sa 'yo." "Huhugasan ko na ang mga gulay." "Ang init, mabuksan nga ang bintana." "Tangina ang tanga ko."

'Yan.

Wala talaga akong ka-talent-talent sa pagiging chummy. 'Yong iba, jusko, wala pang isang segundong magkakilala, sobrang close na sa isa't isa. Nakakapagkuwentuhan na tungkol sa sex life, love life, family life at kung anu-ano pang life. Samantalang ako, hanggang hi-hello lang. Kahit ilang taon na kaming magkakilala.

Allergic ako sa mga roommate/housemate. Kaya nga nagsosolo ako sa bahay ngayon. Ayokong nagpapasakop sa rules ng iba. Ang gusto ko, may sarili akong rules na sinusunod at sinisira. At least walang mangengelam sa 'kin kung gagawin kong sampayan ng brief ang electric fan. O kung amagin ang mga plato't kutsara sa lababo. At least di rin ako mag-a-a la Incredible Hulk kung may manggugulo sa pagkakaayos ng mga DVD ko o kung may manlulukot ng mga libro ko.

No'ng bata ako (hanggang ngayon), 'pag may reunion ang angkan (haha. tunog-mayaman) namin, kulang na lang ay hilahin ako ng mga kamag-anak palapit sa kanila. Para lang makausap nila ako. E, bakit ba? Enjoy akong magbasa ng libro sa may library area, e. Paborito ko no'n 'yong libro tungkol sa mga halamang gamot at sa human anatomy.

Concerned ang isang kaibigan. Naba-bother yata sa "mental illness" ko. Sabi niya, mag-reach out naman daw ako. Maging friendly raw ako. Sabi ko naman, "Oo, magri-reach out ako 'pag me kelangan ako sa kanila." Bawas-bawasan ko rin daw ang pagsimangot, kasi nagmumukha raw akong masungit. Ako, masungit? Di naman ako kumakain ng tao. Ay lumalamon pala ako ng tanga.

Meron akong classmate sa college, nakita raw niya ako sa MRT. Sabi niya, di na raw niya ako tinawag. Para raw kasing ang sungit ng mukha ko. Baka supladuhan ko lang daw siya. Di ako nagsusungit no'n, naiirita lang ako dahil maraming pawisang balat ang kumikiskis sa balat ko. At ayaw na ayaw kong may taong humihinga sa batok ko.

Aswang ang tawag sa 'kin ng kuya ko't mga kapitbahay. Pag-umuuwi kasi ako sa probinsiya, never akong lumalabas ng bahay. Si Papa na ang nag-iimbita ng mga bisita sa bahay para lang makita ako.

Eureka

Kaninang nagyoyosi ako sa tabi ng pool, naisip ko, bakit ko ikinukulong ang sarili sa kalungkutan? (Pasensiya na, tao lang. May karapatan din akong magsenti. Ipabaranggay n'yo ako o gumawa kayo ng formal letter of complaint kung kokontrahin n'yo 'ko - matatalo kayo, sayang ang bayad sa notaryo publiko.)

'Yon nga, senti mode ako kanina. Ito 'yong isa sa mga panahon na bigla-bigla, may nare-realize ka na lang. Parang si Archimedes lang. Buti na lang at di ako nadala masyado. Baka naghubad ako at tumalon sa pool. Pagkatapos ay magtatatakbo dito sa Ortigas habang sumisigaw ng "Eureka!"

Parang pelikulang Pinoy rin kung sa'n nakatunganga ang bida sa tapat ng bintana, pinagmamasdan ang mga nagkikislapang bituing natatabunan ng mga ulap, at saka lilitanya ng: "Bukas, luluhod ang mga tala." Sa totoo lang, panghapong drama sa radyo ang kalibre ng paglilimi ko kanina. Hinintay ko rin ang pagbuhos ng ulan para kumpleto ang melodrama. Pero hiniling ko rin na 'wag na. Baka kasi palamunin na naman ako ng propesor ko sa pagsulat ng mga salitang mas maanghang pa sa siling labuyo.

Ta's eto pa, dinig na dinig ko ang "Just Like a Pill" ni Pink na ipinatutugtog ni Ate Serbidora sa pantry. At himala, di ako nalungkot. Di pumasok sa isip ko 'yong karaniwang naglalaro sa utak ko 'pag nakakarinig ng gano'ng kanta. Ang inisip ko na lang, makulay ang buhay. Parang si Pink, pink ang buhok (ewan ko lang ngayon kung flaming pink pa rin).

Tama. Makulay ang buhay. Di lang sa meaty ginisang gulay. Makulay din 'to sa Red Horse, sa Nescafe 3-in-1 at sa Milo.

Sabayan pa ng malamig na hanging umaakap sa katawan ko (Pucha, so cliche. Didiinan ko lang, may karapatan akong magpaka-cliche. Tingnan ang unang talata!). Malapit na'ng pasko. Buti na lang nakabili na ako ng bagong jacket. A, nakabili na rin pala ako ng supply ng pagkain. Opo, matapos ang dalawang buwang nakikiamoy lang ako ng adobo at fried chicken ng kapitbahay para mabusog, eto ako ngayo't pamirye-miryenda na lang ng Big Mac at spaghetti.

Ewan ko, pero para akong nasa Cloud 9. Kahit na sawi ako sa pag-ibig (Oy, alam ko na'ng iniisip n'yo. 'Wag nang ituloy.), parang ayos na 'ko. Di pa naman ganap na ayos, pero malapit na. Di ko na itutuloy ang mga iskema ko. Bahala na ang Diyos sa 'kin at sa kanya (Sa mga panahong ganito, naniniwala akong may Diyos.).

So 'yon. 'Pag may nabalitaan kayong lalaking basang-basang at hubo't hubad na nagsisisigaw ng "Eureka!" sa may Pearl Drive sa Ortigas...

Walaaaaaang....Tulugaaaaaan!

No'ng paraket-raket lang ako, inaabot ng 12 oras ang tulog ko. 'Pag nagising ako, para akong patay na palakang matagal nang nakababad sa tubig. At tadtad ng pillow mark ang mukha't katawan ko. Tapos bubuksan ko ang PC at makikipagchat hanggang sa sumpungin ako ng migraine at mapudpod ang mga daliri. 'Pag napagod, lalamon. Pagkatapos, nood ng TV. 'Pag nabagot, magtatrabaho. Ang sarap namnamin ng buhay.

Pero ngayon, halos wala na akong tulog. Daig ko na si german Moreno, puwera siyempre ang kanyang costume. Siya lang ang kayang magdala ng haute couture na 'yon. Wala nang iba.

So yun, mahigit 24 oras na akong walang tulog.

9:00pm - 6:00am - Trabaho. Nasabi ko na sa naunang blog ko na di puwedeng matulog sa trabaho kahit tapos na ang lahat nang dapat tapusin (usually, tapos na ako, 2am pa lang). May multa 'pag nahuli kang tulog. Parang no'ng elementary, may multang beintesingko 'pag maingay/pasaway/natutulog. E, 'yong project manager namin, sa mismong likuran ko lang nakapuwesto. Pati 'tong pagsulat ko ng blog, extra challenge.

6:01am - 7:45 am - Masarap maglakad sa umaga. Sunrise + yosi - tao = bliss.

7:46am - 11:00am - Dahil kelangan ko ng pera - ayoko na ng love life, malas ako dito (at gustuhin ko mang makipagkangkangan, wala na, nakalimutan ko na kung pa'na malibugan), kelangan kong mag-sideline. 45-page paper ang pinapagawa sa akin. tungkol sa epekto ng national culture sa international merger and acquisition. Two weeks ago pa binigay sa 'kin 'to at ngayon na ang deadline, pero ni tuldok, wala pa akong naisusulat. Humingi na lang ako ng extension.

11:01am - 12:45pm - Ni-revise ko yung kuwentong isa-submit ko maya-maya sa klase. Di ko na sasabihin sa inyo, baka marami ang mamili ng kamatis sa palengke at ibato sa akin.

12:46pm - 1:25pm - Ligo at bihis. Di na ako nag-shampoo at nag-Master Eskinol, ubos na kasi at wala pa akong pambili.

2:00pm - 5:00pm - Klase. Pagsulat ng Eksperimental/Postmodern na Akda. Halos mapunit na ang bunganga ko sa kahihikab. As usual, nasampulan na naman kami ng matalas na dila ni Mang Jun: "'Wag na 'wag kayong magpapa-impress sa akin. Di uubra 'yan." "Alam mo, 'wag ka na lang magsulat. pinahihirapan mo lang sarili mo." "Pasalamat kayo't pinagtitiyagaan kong basahin ang mga kuwento ninyo." Sabi ba naman niya sa isa kong kaklase: "Baka naman kasi mababa lang talaga ang IQ mo kaya di mo naintindihan ang readings?" Harsh. Pero I love it!

5:01pm - 8:32pm - Umuwi sa bahay. Nagluto. Kumain. Nag-toothbrush. Naligo (di na masyadong nagsabon kasi paubos na ang Belo whitening soap). Nagbihis. Pumasok sa trabaho.

8:33pm - 4:45am (ngayon) - Alas dos pa lang, tapos na ako. Kaya patayan na naman sa pakikipaglaban kay Inip.

'Yan, bangag-bangag na ako. Kung anu-ano na ang naiisip ko. Nagsisimula na yatang mag-malfunction ang utak ko.

'Wag kayong aalis, babalik agad ang...Batibot!

Pero Eto Ako Ngayo't Jumejebs ng mga Salita

Isang linggo na akong naglilimlim ng itlog, pero wala pa ring nangyayari. Gusto kong maging high-quality (kung di man for export) ang itlog. Gusto kong pasarapin nito ang sopas o tortang talong o lahat ng -silog sa mga turo-turo. 'Yong tipong makakaramdam ng langit (mas gusto ko ang impiyerno) ang sinumang makakain sa pinaghirapan kong limliman.

Inilabas ko na ang lahat ng init sa katawan at utak ko, pero mukhang magiging bugok ang itlog. Nagkulang ba ako sa sustansiya? Naging pabaya ba akong mangingitlog? O, baka kulang lang talaga ako sa init - dahil sa lumulubog-lumilitaw na inspirasyon?

------

Dagdag: Ang tanga ko. Haha! Inedit ko na. Di ko sasabihin kung ano'ng inconsistency 'yon. Haha!

Seppuku

Magtatatlong linggo na ako sa trabaho. Ayos naman. Nag-a-adjust pa rin. 'Yon nga lang, di ko talaga kayang labanan ang pagkainip. Nagfa-flash talaga sa harap ko ang salitang INIP. Pa'no kasi, 2am pa lang, tapos na ako sa mga ginagawa ko. E, 6am pa ang end ng shift. Gustuhin ko mang matulog, bawal. Kulang na lang, lagyan ko ng tungkod ang talukap ng mga mata ko. Di naman ako puwedeng uminom ng kape, na nagapahilo at nagpapasuka sa akin. Pamatay talaga. Para akong nasa isang emergency room. Comatose.

Mabuti na lang at puwedeng lumabas kahit anong oras. Ayun, para akong kapreng nananabako sa gilid ng swimming pool. Mas gusto ko 'yong ako lang ang mag-isa. Solo ko ang lugar. Para makapag-emote na rin (minsan kasi ang sarap lang ng feeling na nag-eemote ka). Pero minsan, natitiyempuhan ko rin dun 'yong isang barkada. Iritang-irita ako sa tinis ng pagtawa ng babaeng feeling close sa akin no'ng unang araw (gabi) ko sa trabaho. I-add ko raw siya sa Friendster o sa Facebook. Lukaret. Ang sarap hugutin ng ngalangala at lunurin sa pool.

Hanggang ngayon, wala pa rin akong nakakausap sa team namin. Hanggang hi-hello lang kami. Walang progress. Gano'n pala 'yon. Paminsan-minsan, naghahanap ka rin ng makakausap para pumatay ng oras. Pero ayos lang, sanay na ako do'n. A, no'ng Biyernes pala, nakakuwentuhan ko 'yong isang babae sa team namin. So far, siya pa lang ang nakikita kong may sense of humor (e kasi siya pa lang naman ang nakakakuwentuhan ko talaga). Ang pinagkuwentuhan namin: SEPPUKU.

--------

Sa mga gusto akong i-psychoanalyze, nagkakamali kayo ng pagbasa. hahaha.

Linda Linda Linda

Panahon na naman ng Eiga Sai. No'ng nabasa ko'ng synopsis ng "Linda Linda Linda", sabi ko, mapanood nga. Mukhang light comedy at di 'yong typical mindfuck Japanese films.

Inaantok ako no'ng unang 10 minuto. Dala siguro ng sobrang pagod. Halos sumadsad na kasi sa sahig ang dila ko sa kamamadaling makarating sa Shangri-La.

So, balik tayo sa pelikula. 'Yon nga, inantok ako sa umpisa. Di ko kasi masundan kasi andaming pangalang sinasabi. Iniisip ko, sino sa kanila si Linda? Saka ko lang nalaman na pamagat pala 'yon ng kanta ng Japanese punk band na blue Hearts.

Tungkol 'to sa isang all-girl high school band na naghahanap ng bagong bokalista. Napakatipikal ng kuwento. Pero wala akong panahong magpaka-intelektuwal no'ng pinapanood ko 'to. Basta ang alam ko, napatawa niya ako. Solb na ako do'n. Solb na solb, sa totoo lang.

Pinakagusto kong eksena 'yong nag-meet si Son at 'yong secret admirer niya sa equipment room. Halong kilig at tawa at inis at awa.

Andito si Noriko ng "Battle Royale" at 'yong isang artista sa "Sympathy for Mr. Vengeance".

Para akong niregaluhan ng dalawang suntok sa tiyan matapos kong panoorin to. Nawala ang pagod ko. No'ng naglalakad nga ako papasok sa trabaho, na-LSS ako sa kanta.

Linda Lindaaaaaa...Linda Linda Lindaaaaaa-ha...Linda Lindaaaaaa...

And We Sold the Rain

Natalo kami sa pustahan namin kay Sir Jun. Ang pustahan, 'pag naintindihan daw namin ang kuwentong "And We Sold the Rain" ni Carmen Naranjo, ililibre daw namin siya ng Red Horse. 'Pag di naman, kami ang manlilibre. 'Yon na nga, di raw namin naintindihan. Umaatikabong Sarah's na naman ;to. Hahaha!

-----------

Pangatlong araw (gabi) ko sa trabaho ngayon. Medyo nag-aadjust pa. At medyo, umiiral ang pagiging tanga ko. Pero nakakatuwa naman at nagugustuhan ng kliyente ang mga gawa ko. So yun, 16 minuto na lang at makakalis na rin akong office. Mukhang mata ng lasing na kasi ang mga mata ko.

-----------

And we sold the rain. Hahahaha!

Dyesebel-Dyesebelan at Grepahan sa Sarah's

Tagal ko na palang di lumalangoy. Mahigit dalawang buwan na. Kinakalawang na ang mga kasu-kasuan ko. E, kahapon, nagswim kami sa Teacher's Village. E, private pool 'yon, so medyo maliit lang at di talaga puwedeng mag-laps.

Pero masaya talaga, lalo na't kasama ang mga kuwelang sina Queenie (Princess of theStars), Mako (Pincess of the Orient), at Cyrho (MV Dona Paz). Di dapat ako maglulublob, kaya lang, nainggit ako. Ayun, pinahiraman ako ni Mako ng shorts. Nakakahiya kasi pambabae at floral pa.

Ito si Marian Rivera matapos ang aksidente.

Ayaw pang umuwi ni Mako after mag-swim. So yun, diretso kami sa Sarah's para, ano pa nga ba, lumalklak ng alkohol. Si Cyrho, maagang umuwi, sinundo ng kanyang future hubby. Mayaman 'to. Hahaha!

Si Curacha, Si Isaw King, at si Angel Locsin

Napurga ako sa barbecue at isaw manok. Sarap talaga ng tae. Si Mako, di naubusan nang kuwento tungkol sa mga problema n'ya sa buhay. Pero ayos lang, matagal na rin kasi naming di nakakasama ang hitad. At ang lakas uminom. Medyo kinabahan nga ako, baka maglupasay siya at buhatin namin pauwi. Awa ng Diyos, di naman.

No'ng Isang Araw...Kahapon...Mamaya...

No'ng isang araw.

Job orientation. Maraming nagtatanong kung sinong sumampal sa 'kin nang todong-todo't bigla ko na lang naisipang pumasok sa trabahong kahit suhulan ako ng isang milyong piso'y di ko papangasin. Masyadong sensitibo sa 'kin ang isyung 'to kaya di muna ako sasagot. Sa ngayon, kailangan ko munang mag-ipon nang lakas para kolektahin at kainin ang mga salitang isinuka't itinae ko.

Kahapon.

Nanood kami ni Anne ng opening ng UAA Season 71. Siyempre, host ang UP. Isa lang ang masasabi ko: ang yayabang ng mga isko't iska. Hahaha! Bumaha na naman ng mga t-shirt na "We Set the Standard" at "UP Ako, Ikaw?" at "Tres sa UP, 100 sa Iba". 'Yong iba pa nga, suot-suot ang lanyard na ipinagsisigawang "Hoy, tingnan mo ako. Mamatay ka sa inggit!" Ako naman, attitude lang ang suot ko. Uulitin ko, UP attitude. 'Yong tipong nangangain ng mga tanga. Hahaha!

Nagkita kami rin kami ni Steve pagkatapos ng opening ceremony. Natuwa naman ako't sobrang nag-click sila ni Anne, mapa-politika, kulturang popular, o kantutan ang usapan. Pagkatapos kumain sa ___ (di ko matandaan ang lugar), naglakad-lakad kami sa Araneta Center. Yosi. Kuwentuhan. Yosi pa. Siyempre, pilit inuungkat ni Steve ang dahilan kung bakit tinanggap ko 'yong trabaho. Nakakainis ang mga "I told you" niyang mga ngiti. Siya kasi ang numero unong kontra sa mga bagay na pinaninindigan ko.

Mamaya.

Magsi-swimming kami sa Teacher's Village. Kasama si Queenie, Cyrho, Mako, at Badang. Pupunta ako, pero di ako magtatampisaw. Medyo di maganda ang pakiramdam ko. Mahirap na, baka di ako makapasok sa unang araw ng trabaho ko.

Temptation Island: Where Bitches Bitch Around with Fellow Bitches

One of the campiest movies of all time.

Synopsis: Dina (Dina Bonnevie), Bambi (Bambi Arambulo), Azenith (Azenith Briones). and Suzanne (Jennifer Cortez) are vying for the title of the famed Miss Manila Sunshine. They are then invited to a yacht cruise as part of the contest's semi-finals. By some freak accident, yacht catches fire and the four contestants, together with the screaming high society queen Joshua, Suzanne's maid, and three hot studs are thrown into a deserted island. And the rest is history.

See these Clips.

Here are some of my favorite lines (mind-boggling, no-nonsense dialogues, hahaha!):

---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Suzanne: Ah! Careful, careful now. 'Wag mo masyadong idiin at masisira ang beauty ng complexion ko. Alam mo namang mahirap ma-achieve ang golden tan. Importanteng mapuntahan ko ang party ni Bambi mamaya. Hmph! Birthday na naman ng bruha, kailangang matalbugan ko siya. Kailangang ako at hindi siya ang pansinin ng mga boys mamaya. Like what happened last year...
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Suzanne: Sabihin mo kay Vicente na ihanda ang Mercedes na charcoal gray...Mas gusto ko yatang magpahatid, para I can leave anytime I want. Late entrance, early exit. 'Yan ang dramatic!
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Bambi: Sus! Budget! Mommy naman panay budget! Mas importante pa yata ang budget kesa birthday ko! Diyos ko last year tatlong kombo tumugtog sa birthday ko, ngayon tape recorder na lang.
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Azenith: Maraming klaseng puta. May big time. May small time. Pwes, big time ako!
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Mrs. Belisario: ...Alam niyo, Mrs. Syjuco, my daughter is still a virgin kaya ingat na ingat ako sa kanya. You will not believe this if I tell you all the things that I saw there to be English, you know...and all that!
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Bambi: Bitch!
Suzanne: Darling, 'di ko sinasadya. Hindi kita napansin.
Bambi: It must have been failing eyesight.
Suzanne: Really now, 20/20 yata ang vision ko.
Bambi: Sorry ha. I thought that was your bust line.
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Azenith: Late comer? Sa gitna ng dagat? Eh, anong sinakyan mo...taxi?
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Azenith: Ako naman si Azenith. Well, I'm sure we'll get along fine, tulad ng kasabihang birds of the same feathers flock together.
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Suzanne: As I was saying, this is a bright sunny day. A day in the light of the sun's rays. This is how I begin my day. An hour of tender loving care in the eight o'clock sunshine! 'Yan ang sikreto ng aking youthful complexion, parang nasa tabi lang tayo ng swimming pool.
Azenith: O baka naman na-sun stroke ka lang?
Suzanne: It's Ms. Manila Sunshine not Ms. Manila Sun Stroke.
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Suzanne: But of course. Alam mo namang my lungs is always on fire. I'm not a foolish virgin.
Azenith: Che! You're not a virgin. Period.
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Suzanne: Shut up! Walang humihingi ng opinyon mo. Mag-alis kayo ng panty kung gusto ninyo but my panty stays right where it is.
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Joshua: Hay, nakakapagod palang gumawa ng bahay kahit na bahay-bahayan lang. Well, Rome was not built in a day if you can build Rome.
Suzanne: Wala akong carpenter complex, so I don't know what you're talking about.
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Suzanne: Let's face it! Kayo talagang mga bakla mahilig mangolekta. Mahilig mangolekta ng records, mga antiques at ikaw mahilig mangolekta ng mga lalake. Poor, proletariat, indigent men.
Joshua: It's simple, darling. I'm just trying to make up for the things that I didn't have.
Suzanne: You're trying to make up for the things that you never had.
Joshua: Bitch.
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Suzanne: Maria, pakikuha mo nga ang make-up kit ko sa kabilang bundok, nakalimutan ko eh.
Maria: Opo, senyorita.
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Azenith: Ah, shit!
Umberto: Ano ba ibig sabihin ng shit?
Azenith: Bakit? Di mo alam ibig sabihin nun?
Umberto: Pero gusto ko marinig sa yo. English yun di ba?
Azenith: Oo.
Umberto: Ano nga ibig sabihin?
Azenith: Eh, di dumi.
Umberto: Dumi? Tae yon di ba?
Azenith: Expression lang yun.
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Suzanne: Gutom na gutom na ako!
Bambi: Lunukin mo laway mo.
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Azenith: Walang tubig, walang pagkain. Eh 'di magsayaw na lang tayo.
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Azenith: At kung ganon pagsama-samahan natin ang ating lahat na ari-arian at magumpisa tayo sa panty mo! Girls!
(They attack Suzanne.)
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Suzanne: Kukuruku! Umaga na! Good morning! What did you have for breakfast? Eggs benedict? At si Umberto ba ang nag-serve?
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Suzanne: What are bitches for? But to bitch around with fellow bitches.
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Bambi: Well, as I say, good manners spoil good food so...(kumuha ng kapirasong karne ni Joshua)
Alfred: 'Wag niyo na isipin ang kung anu-ano. And maybe it would help kung lahat tayo magdasal nang tahimik habang kumakain.
Suzanne: Umberto, yaman din lamang waiter ka, ba't di mo kami pagsilbihan?
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Suzanne: Talaga! Palibhasa mga magulang mo taga-bundok! Kaya walang laman 'yang utak mo kundi kamoteng kahoy!
Maria: 'Wag niyo naman ho sila idamay dito.
Suzanne: Shit silang lahat! Pati ninuno mo...shit!
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Maria: Oo, kung tawagin mo kong tonta, idiota, ileterada at kung anu-ano pa pero ito ang tandaan mo--ang tao kahit walang pinag-aralan ay may damdamin din na 'pag nasaktan ay humanda ka! Hayop ka! Kakalbuhin kita!
Suzanne: Oo na. Babayaran kita pagdating natin sa Maynila.
Maria: 'Yan ang sabihin mo.
---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------------------------------- ---------------
Dina: Mukhang tatagal pa tayo sa islang 'to, tatagal pa! Habang buhay pa so please alang-alang kay Joshua, alang-alang sa 'ting lahat, let's all be friends!