8th IYAS Workshop

Ninakaw ko lang kay Charles at sa Multiply ni Carlo ang ibang pics dito. 'Yong iba, galing sa 'kin.

First national creative writing workshop ko 'to

Ang ilan sa mga bida sa 8th IYAS Workshop.


Sa Balay Kalinungan habang nagtatahi ng mga kuwento para sa presentation.


Tambay muna sa tapat ng Chapel bago sumalang sa katayan.


Ang mga very nourishing at supportive na panelist.


Jonatan, Hedwig, Carlo, Ida, JV, En


Mitch, Margie, Charles, JM, Yvonne

Jessel, Mar, Jeff


Ako, nagka-cram na naman sa binabasang kuwento


Ano ba talaga, workshop o inuman?


Sige, laklak lang nang laklak.


May "signal" na


Charles, JV (aka Badem), Jeff, and En


Mitch, Ako, the very controversial JM, and Jonathan. "All text" na.


Sa Mambukal


Ang ganda rito. Yaya, nasa'n na ang mga trabahador?

Incomplete

Di na ako nagulat no'ng nakita ko'ng grades ko last sem. Incomplete ako kay sir Apo Chua at mam Will Ortiz. Pa'no kasi, apat na beses lang yata akong pumasok sa walang kamatayang "dayakroniko/sinkronikong" klase ni Sir Apo. ng dami ko ring absences sa klase ko sa Pagsusuri ng Textong Kritikal kay Mam Will. Wala akong magagawa, na-stroke ang tatay ko. kelangan kong alagaan.

Medyo napa-summersault lang ako kasi incomplete din ako kay Mang Jun. Akala ko kasi naihabol n'ya ang grade ko. No'ng ibinigay ko kasi sa kanya ang limang kuwento ko, late ako ng isang oras. Naisabmit na raw niya sa Department ang grade ko. Pero matapos makipagkuwentuhan tungkol sa performance ko at ng iba kong kaklase sa MP 210 at ipakita ang mga natapos at tinatapos niyang painting, sabi niya, susubukan n'ya raw ihabol ang grade ko. Di rin pala naihabol. Hay, hassle. patayan na naman sa pagko-complete.

Kelangan ko pang kumuha ng completion form sa Graduate Studies office, hagilapin at papirmahin si Mang Jun, ang Department Chair at si Sir Leo Zafra sa Dean's office.

Hay buhay.

Mga Mami-miss ko sa 8th IYAS Creative Writing Workshop

Kelangan ko nang isulat 'to bago ko makalimutan ang ilang detalye. First time kong um-attend ng national creative writing workshop at happy ako na IYAS (Apr 20-26, USLS, Bacolod) ang una ko. Eto'ng mga mami-miss ko:
1. Ang maghapong kain-katay-kain-katay-kain-katay (kumusta 'yong gumrabe ang flabs ko).
2. Ang Lost '80s concert.
3. Ang halos gabi-gabing "paglo-load" ng mga textm8rs.
4. Ang mga transition na asterisk, flower, at smiley
5. Ang bandang I Love You But I've Chosen Darkness
6. Ang "Ayoko nga!" ni Sir John.
7. Ang "Last comment na lang, kakain na tayo" ni Sir Tony.
8. Ang 4-inch Sto. Nino ni JV.
9. Ang giraffe ni Jessel.
10. Ang piss buddy ni Jeff.
11. Ang manggagaok ni Carlo at ang Tatlong Buddhang Ina ni Ida.
12. Ang floating head ni Margie.
13. Ang prepaid ni Mitch.
14. Ang kakulitan ni En.
15. Ang ka-Kris Aquino-han ng roommate kong si JM.
16. Ang 41 years old nang si Hedwig (naliligo raw siya ng dugo ng baklang vigin, 'yon ang sikreto ng youth niya).
17. Ang paggala namin sa capitol nina Jeff, Jessel, at Jonathan at panonood sa mga isdang di namin mawari kung ano.
18. Ang Better Than Sex dessert sa Sweet Greens.
19. Ang 2-in-1 na sina Carlo at Ida.
20. Ang buhok ni Charles.
21. Ang pagtungkod ni Margie sa table dahil may "signal" na.
22. Ang bell.
23. Ang Balay Kalinungan.
24. Ang staff na sinungitan kami nina Hedwig at Jonathan dahil sa yosi.
25. Ang bentang-bentang si Twinkle (taob si JM).
26. Ang Manokan Country, Chicken Bacolod, Pendy's, Bongbong's, Calea, Gaston House, The Ruins, Pana-ad, Book Sale, National Bookstore
27. Si Javier Bardem
28. Ang panlilibre sa amin nina Jessel at Jonathan ni Sir Tony ng La Paz Batchoy at pagdala sa amin sa SM supermarket para tumingin-tingin ng mga isda.
29. Ang dinner sa bahay nina Dr. Coscolluela.
30. Ang pagsugod sa ulan kasama sina Jeff at Mitch matapos kumain sa Chicken Bacolod (oo nga, mas masarap ang insal dito kesa sa manokan Country)
31. No'ng inulan kami nina Twinkle, JV, Jon, JM, En, at Yvonne sa opening ng Pana-ad.
32. Ang Bob's Cafe sa tapat ng La Salle.
33. Ang panonood ko ng Forbidden Kingdom sa SM Bacolod (P70 lang ang ticket, sa'n ka pa?)
34. Ang oyster na pinulutan na dala ni Jeff.
35. Ang mga debateng iisa lang naman ang pinatutunguhan.
36. Ang mga comments ni Mitch sa plenary.
37. Ang room 2004 at ang pagbaha sa banyo.

Sooper Bad Trip Ako!

Bakit kan'yo:

1. Bumabaha sa mantika ang Lily's Peanut Butter na nabili ko. At ang tigas, ha. Para siyang Chocnut na ibinabad sa mantika. Nakakainis dahil di siya swak sa Gardenia high fiber wheat bread. Ang sakit pa sa lalamunan 'pag pinapapak ko. Dati naman, ayos ang mga nabibili kong Lily's Peanut Butter.

2. Rebolusyon! Sigaw ng buhok kong gusto nang lumaya. First time ko kasing magpahaba ng buhok. Balak ko sanang ipaayos a la John Lloyd Cruz (ambisyoso?). E, ang kaso, nasa pinakapangit na stage na ang buhok ko: matigas, tuyo, may grudge sa mundo.

3. Halos pasabugin ng migraine ang ulo ko. Kumusta naman 'yong nadale ako ng heat wave. Sablay kasi sa ventilation ang nirerentahan kong studio. A, mali, ang nirerentahan kong bath house pala. Kung gusto n'yo ng steam bath, samahan n'yo 'ko dito. Libre.

4. Namumuro na sa 'kin ang kapitbahay ko. Aba, ginawang talyer ang tapat ng unit ko. Nabasag ang ear drum ko sa ingay ng makinang ginamit nila. Na-high din ako sa nalanghap kong mga chemical. Ay, daig ko pa ang mga Rugby Boys sa Delta. Di rin ako nakapag-concentrate sa sinusulat ko. Istorbohin n'yo ako 'pag lasing ako, o 'pag natutulog ako, o 'pag nangangarap nang gising. 'Wag lang talaga 'pag nagsusulat. Magkamatayan na.

5. In fairness, ang mahal ng ticket sa Super Ferry, ha. Umabot ng P1.6k. Tourist class. 'Yan, pasikat kasi. Pa-tourist-tourist class pa. Tuloy, tinext ko ang lahat ng puwedeng matext para utangan. Ni hi ni ho, wala.

17 Abril 2008

Bacolod City, And'yan na 'Ko!

May tumatawag sa akin sa cell phone kanina. Tawag nang tawag. Pero di ko sinasagot. Baka kasi 'yon 'yong pinagkakautangan ko o 'yong trabahong di ko sinipot. Di rin ako nakatiis. Sinagot ko, baka kasi nanalo ako sa raffle or something.

Panalo nga! Sabi ng babae sa kabilang linya, pasok daw ako sa 2008 IYAS Creative Writing Workshop. Isa ako sa 15 fellows. Siyempre, nagtatatalon-talon ako. First time ko kayang makasali sa ganitong workshop. Ibinasura man ng UST-CCWS National Writers Workshop ang etries ko (suspetsa ko, nabastusan sila sa pagbanggit ko ng puke, titi, salsal, kantutan, susuhan sa mga akda ko), haping-hapi naman ako at napansin ng IYAS ang talent ko (meron din pala ako nun, akalain mo). Fiction in Filipino ang sinalihan ko.

April 20-26 ang workshop. Excited na talaga ako.

06 Abril 2008

My landlady. Shet

Last year ko pa sinulat 'to. Pero since lilipat na ako ng bahay, ipo-post ko uli. Just to remind myself kung gaano ako kainis sa land lady ko.

-------

Ay, ikaw ba si Anthony, ‘yong tumawag ‘nong Lunes? A, ikaw pala. Teka, dito tayo sa labas mag-usap, baka may makarinig sa atin. Okey naman dito sa ‘min. Tahimik, hindi magulo. ‘Yong magiging kapitbahay mo, may sayad sa ulo, ‘wag kang makikipag-usap sa kanya. Akalain mo ba namang mag-alaga ng sandosenang pusa. E, bawal ‘yon sa kontrata, Pinayagan ko siya ‘nong una, siyempre isang aso lang naman. Pero ‘nong tumagal, patay! Ayun, nag-ampon na ng mga pusa. Ang baho-baho na tuloy ng lugar. Sinabi mo pa, amoy tae talaga. Nakakasuka!

Mag-asawa sila. Pulis ‘yong lalaki. Hindi siya combatant, tagatugtog lang sa banda ng mga pulis. Alam mo ‘yon ? Hindi, hindi naman siya delikado. Basta ‘wag ka lang makikipag-usap sa kanila. Sino’ng may topak? Silang dalawa. ‘Yong babae, ‘pag tinanong ka kung magkano kuha mo sa bahay, sabihin mo: “I’m not allowed to talk.” Ganun lang. ‘Wag mo nang pahabain pa ang usapan. E, kasi, mas mahal ng 500 hundred ang singil ko sa kanila.

Mag-e-expire na nga kontrata nila this March, e. So konting tiis na lang Anthony. ‘Pag wala na sila, ay, e di ang saya. Wala nang sakit ng ulo. Kaya lang matigas ang lalaki, e. Parang ayaw pang umalis, e. Korek! Ba’t kasi hindi na lang sila maghanap ng sariling bahay. Hay naku, sobrang perhuwisyo talaga. Basta, hindi ko na ire-renew contract nila. Warning lang, ha, ‘pag kinatok ka, ‘wag mong i-entertain. Mahirap na.

Tara, tingnan mo ‘yong bahay.

O, di ba? Kasya na sa ‘yo ‘to. Maluwang. Eto ang lababo, o. ‘Wag kang mag-alala, 24 hours ang tubig. Kung magluluto ka, buksan mo lang ang bintana. Tapos eto ang pintuan sa likod, o. Emergency exit. Pero ’wag mo na lang bubuksan. Tapat kasi niyan e, ’yong babaeng hindi ko gusto. Eto Anthony ang CR. Pag bumara, o may problema, tawagin mo lang mister ko. Ku, sakit sa ulo’yong dating nakatira rito, laging barado ang kubeta. Minsan napkin. Minsan condom. Ano ba ‘yan!

So, kukunin mo na? Wow, hulog ka talaga ng langit. One month advance, two months deposit. Mas mabuting mauna ka na, kesa maunahan ka pa ng iba. Lahat na ba babayaran mo? Wow! Para kang ’yong kapitbahay mo, ’yong nasa kanan ng unit mo. Mag-isa lang siya do’n. Sobra sa yabang. Pero siyempre, ikaw, hindi mayabang. Mukha ka ngang mabait, e. Grabe, ang hangin talaga niya. Sabi niya, pagod na raw siyang mangibang bansa. E, parang hindi naman totoo mga pinagsasabi-sabi niya. Sabi pa niya, may sasakyan daw siya, e wala naman. Mahangin talaga, sinasabi ko sa ‘yo. Tapos, maarte pa. Minsan sinabi ko, d’on na lang siya sa taas kumain, do’n sa highway, ’yong dinaanan mo kanina papunta rito. Ayun, sinisi ako dahil puno raw ng langgam ’yong ulam. E, sabi ko naman: “Alam mo namang may langgam, bakit mo pa kinain?” Warning lang, ha. ‘Wag mo siyang kakaibiganin. Baka utangan ka niya. Sa taas ka na rin kumain, para mas tipid. Kung magluluto ka, ay, magastos ’yan.

Malakas ka bang magpatugtog ng radyo? Sa umaga, okey lang. Pero pag sa gabi, hinaan mo lang. E, maarte pa naman ‘yong babaeng nasa likod ng unit mo. Oo, ‘yong babaeng di ko gusto. Exhibitionist ‘yon. Akalain mo ba namang natutulog nang naka bra’t panty lang na bukas ang bintana. Oo nga, e. Baka nang-aakit. Kaya ikaw, ingat ka. Mahirap na. Alam mo naman ang mga babaeng may eded na. Wala kang laban sa kanya ‘pag gumawa siya ng eskandalo. May asawa siya pero matagal na silang hiwalay. ‘Yong dalawa niyang anak na lalaki, mga nasa 30s na, may itsura. Pero alam mo ‘yon, do’n pa rin sila nakatira. Nagsisiksikan. Hindi naman sa nanghihimasok ako, o ano, kasi vina-value ko rin naman ang privacy ng mga tenants ko, pero parang may incest ba. Ikaw ba, ano bang iisipin mo? Naka-bra’t panty lang kasama ang mga anak sa iisang kuwarto? Kaya pag kinatok ka, at nakipag-usap sa ’yo, ’wag mo na lang pahabain ’yong usapan. Delikado na.

Naku, alam mo bang matagal ko nang pinagdarasal sa Panginoon na bigyan ako ng matinong tenant. Halos lahat ng mga naging tenant ko, sakit ng ulo talaga. Ikaw, hulog ka ng langit. Ang bait-bait mo kasi, e. Unang kita ko pa lang sa ’yo, alam ko nang magkakasundo tayo. Ang gaan talaga ng pakiramdam ko sa ’yo. Sana hindi mo ako bigyan ng problema.

30 Marso 2008

Usapang Suicide

Hindi ako nakatulog kagabi. Natakot akong bangungutin, kunin ang kutsilyo, at pagsasaksakin nang walang humpay ang sarili. Naliligo sa sariling dugo. Gilit ang leeg. Wakwak ang tiyan. Labas ang bituka. Wala naman akong suicidal tendency, 100% sure ako riyan. Natakot lang talaga ako sa pinanood ko: "Akumu Tantei" (Nightmare Detective).

Japan, isang bansang may mataas na suicide rate, ang setting ng kuwento. Sa pelikula, tatawagan sa cell phone ng isang gusto nang magpakamatay ang lalaking nagngangalang "O". Ito ang mangyayari: magpapapakamatay sila over the phone. Makikita ng manonood na sasaksakin ni "O" ang sarili, at pag turn na ng nasa kabilang linya para magpakamatay, isang misteryong nilalang ang brutal na papatay sa kanya.

Ito ang twist: Nangyayari ang lahat pag tulog na ang tumawag. Pumapasok sa panaginip niya si "O" at saka niya ito papatayin. Pero ang totoong nangyayari, ang biktima ang pumapatay sa kanyang sarili habang siya ay natutulog.

Dito ako natakot.

May isang eksena sa pelikula na habang nilalabanan ng babaeng bida (isang detective na sinubukang kausapin sa cell phone si "O") ang antok, itinago niya lahat ng matatalim na bagay para wala siyang ipansaksak sa sarili sakaling bangungutin. Akala niya, naitago na niya ang lahat. Pero nang i-angat niya ang unan, may nakita siyang kutsilyo. HIndi niya alam kung gising pa siya o binabangungot na.

Siyempre, kinabahan din ako. Sinampal-sampal ko ang sarili para siguraduhing gising ako. Ibinalot ko sa newspaper ang kutsilyo sa bahay at itinago ko sa cabinet. Ni-lock ko pa para sigurado. In-off ko rin ang cell phone ko. Kung kaya ko nga lang igapos ang sarili, igagapos ko talaga. Gusto ko na talagang tawagan ang ilang kaibigan at makiusap na dito na lang sa place ko matulog. Para at least, may magbabantay, kung sakali mang may gawin akong masama sa sarili. Seryoso, napraning talaga ako sa pelikulang 'to. Big time.

Pinapasok din ni "O" ang panaginip ng mga taong nagsasabing never pumasok sa isip nila ang magpapakamatay. Sina-suggest kasi sa pelikula na lahat ng tao, sa kaloob-looban nila, may maliit na boses na nagtutulak na magpakamatay sila. Dito nagka-capitalize si "O".

Ang morbid ng iniisip ko matapos ang pelikula: "What if, kahit gaano ako ka-optimistic sa buhay, masulsulan ako ng boses na 'yon na magpakamatay? What if, hindi na ako magising kinabukasan?"

At ang creepy, may ilang lines sa pelikula na paulit-ulit. Hypnotic. Pati ang tono, parang nanghi-hypnotize. Sabi ko sa sarili, hindi kaya may underground suicide circle sa Japan, at ginagamit ang pelikulang ito bilang instrumento para manghikayat ng suicide?

(Siya nga pala, gusto ko ring panoorin ang "Suicide Club", Japanese film din)

Sigurado ako sa sarili na wala sa hinagap ko ang kitlin ang sariling buhay. Mahal ko ang sarili at maraming nagmamahal sa akin, kaya walang rason para magpakamatay.

Pero kung iisiping maiigi, lahat naman tayo ay nasa kasalukuyang proseso ng pagpapakamatay. Ang pagyoyosi at pagtungga ng alkohol ay katumbas ng pag-inom ng lason. Ang pagbubuga ng usok sa sasakyan, pagtapon ng dumi sa ilog, at pagsiga ng mga basura ay parang pagbibigti lang. Ang pagboto sa mga tiwaling opisyal ay pagbabaril sa sariling bungo.

Di ba?

03 Pebrero 2008

Usapang Call Center, Kapitalismo, at Pagfo-forward ng Numbers ng mga Graduate ng CAL

Galing sa isang kaklaseng nag-aangas.

Thursday, March 06, 2008
panawagan sa UP CAL

***

Sa mga kinauukulan:

Pwede ba, wag nyo namang ibigay ang contact numbers at
email address ng mga graduate nyo sa mga call center!
Aba, nakakainsulto sa katalinuhan at kakayahan ng mga
matatalino at maabilidad na mga bagong graduates nyo!
Feeling nyo ba mas gusto naming sumagot sa telepono
pagkatapos naming umiyak at magpawis ng dugo para lang
grumadweyt nang cum laude at nang may karangalang
banggit sa thesis?

Kainis.

--

Kanina lang, may tumawag sa akin. Nagdalawang isip ako
kung sasagutin ko ba dahil hindi ko naman kilala ang
numero at made-drain na naman telepono ko (bilang
teleponong may topak na namamatay kapag tinatawagan)
pero dahil matagal nang walang tumatawag sa akin
naisip kong why not, balatbat? so ganito ang naging
usapan:

Jamaica (ang pangalan ng agent na tumawag sa akin):
Hello, is this Sarah? Can I talk to you for just 3
minutes? We are a company chorva, chorva, chorva, from
US and we're expanding, chorva, chorva, chorva. Can I
talk to you for just 3 minutes?

Ako: Uh, sino ito?

Jamaica: This is Jamaica. We are a company chorva,
chorva, chorva, from US and we're expanding, chorva,
chorva, chorva. And we choose you to be a part of our
company chorva, chorva, chorva. You're from UP, right?
And cum laude, right?

Ako: Um, saan nyo po nakuha ang information tungkol sa
akin?

Jamaica: From UP CAL, you're one of their recommended
graduates.

Ako: (napaisip, What?!) A, ganoon po ba? Um, anong
company po ito ulit?

Jamaica: Yes. We're something, something, actually
from US ang company namin and we're expanding so
kailangan namin ng mga dedicated people.

Ako: Um, call center po ba ito?

Jamaica: No, we're a company from US and ang sweldo ay
from 25 thousand to 30 thouand. Chorva, chorva,
chorva, chorva.

Ako: A, okey (napapagod na dahil sobrang bilis
magsalita ng kausap at sobrang tinis ng boses at
parang machine lang dahil ayaw akong pagsalitain,
parang asawang bungangera)

Jamaica: So, can you come tomorrow? Alam mo, Sarah, we
know naman na we are all professionals so we expect
you to be there at 6:30 pm in business attire chorva,
chorva. And our excutives are from UP naman something,
something, chorva.

Ako: Ha? (e hindi pa naman ako umo-oo na pupunta ako,
a?)

Jamaica: Okey, we expect you tomorrow. Ang office
address namin ay 15th floor Teleperformance Bldg,
Ortigas.

Ako: A, so call center nga?

Jamaica: No. No. We're a company from US and we're
expanding chorva, chorva, chorva, chorva. Okey? See
you tomorrow!

--

Seriously, bakit ako pupunta diyan? E ni hindi nga
sinabi kung ano ba talaga ang trabaho? Tapos malalaman
ko ang pangalan ng building e TELEPERFORMANCE? E diba
call center yun? Tangina talaga. Pang-insulto.
Pasintabi sa mga nagtatrabaho sa call center pero
hello, anong kagaguhan gimik ng mga kumpanyang yan at
nangha-harass ng mga tao?

Sabi nga ni Beverly Siy aka Bebang Hibang ang
mekanismo ng call center ay parang isang taong mayaman
na maraming gustong gawin at malaman, so mag-aaral
siya o magtatrabaho ng trabahong gusto niya o
maglalakbay sa kung saang lugar niya gusto maglakbay -
pero kailangan niya ring maglaba o maglinis ng bahay o
mag-alaga ng mga halaman, anak, o tuta hindi na niya
kayang gawin ang mga bagay na ito so kukuha siya ng
katulong para siyang gumawa ng mga bagay na ayaw na
niyang gawin. So ang taong mayaman na maraming gustong
gawin at malaman - kapag may katulong na- ay mas
uunlad, mas maraming matututunan, mas maraming
mapupuntahan, mas maraming magagawa na gusto niya.
Habang ang katulong, dahil pare-pareho ang kaniyang
ginagawa sa araw-araw na ginawa ng Poong Maykapal ay
mananatiling katulong, mananatiling walang alam,
mananatiling mangmang, amen.

Ganito ang ginagawa ng call center sa atin. May hinala
akong sinasadya ng Estados Unidos na kunin ang
pinakamagagaling na manggagawa ng Pilipinas na
magtrabaho sa call center at sinisilaw ng salapi para
mabobo sa kakasagot ng "Hello, ma'am, how may I help
you?" nang sa gayon walang mga empleyadong
makakapagpaunlad sa bansa. Walang chemist na
makakaimbento ng garbage-evaporating -into-thin-
environment- friendly- air-substance dahil lahat ay
naghehello ma'am sa call center. Walang writer na
magsusulat ng matitinong nobela o tula at journalists
na magsusulat ng katotohanan dahil lahat ay
nafi-freeze ang utak sa lamig ng call center. Walang
mga guro na magtuturo sa mga kabataan dahil lahat ay
nasa call center. Walang mga doktor o accountant lahat
nasa call center.

Anong klaseng bansa meron tayo kung puro call center
agents ang bumubuhay sa ekonomiya natin? Asan ang
ipinagmamalaking galing ng mga manggagawang Pinoy?

--

Pagkatapos kong makahinga mula sa pangna-nag nung
Jamaica girl agent ay tinext ko siya nang:
"This is Sarah Grutas. I won't be coming tomorrow. Mas
kailangan kasi ako ng mga kababayan kong
Out-of-School- Youth na tuturuan ko kaysa ng
imperyalistang US. At kung taga-UP nga ang boss mo,
malamang maiintindihan niya ako."

Okey. Hindi totoo yung out-of-school- youth part pero
gusto ko lang kutyain yung babae na hello anong
pinagsasasabi mong 'we're a company from US' - I'm
sure ni hindi ka kilala ng boss mo dahil nagpapa-itim
siya ng pwet sa Hawaii o kumakain ng steak sa France o
sa kung saan man na I'm sure di mo pa napuntahan dahil
ikaw ay slave worker ng putanginang call center na
yan!

So yun. Naiinis ako sa UP CAL.